Documentaire over het moedige echtpaar Birnbaum, Otto en Hennie. Tijdens de oorlog vingen zij kinderen op die zonder hun ouders in de kampen verbleven. Het echtpaar kwam als Duits-Joodse vluchteling naar Nederland.
Documentaire over het moedige echtpaar Birnbaum, Otto en Hennie. Tijdens de oorlog vingen zij kinderen op die zonder hun ouders in de kampen verbleven. Het echtpaar kwam als Duits-Joodse vluchteling naar Nederland. Hun oudste dochter Sonni werd op de trein gezet, samen met haar twee broers en twee zusjes. Later volgde moeder Birnbaum met het pasgeboren broertje en tenslotte vader. Al in 1939 kwam het gezin in Kamp Westerbork terecht, dat toen een opvangkamp was voor Joodse vluchtelingen uit Duitsland. Na de bezetting maakten de nazi's er een concentratiekamp van. Het echtpaar Birnbaum ontfermde zich al gauw over de Joodse kinderen die zonder ouders in het kamp arriveerden. Er ontstond een weeshuisbarak in het kamp, barak 35, waarvan zij de leiding kregen. Met grote verbetenheid probeerden de Birnbaums de kinderen voor transport naar de concentratie- en vernietigingskampen in Duitsland en Polen te behoeden. Hun eigen kinderen werkten mee voor zover ze daarvoor de leeftijd hadden. Oudste dochter Sonni verwoordt het mooi: 'Mijn ouders zeiden: jullie hebben jullie ouders nog, deze kinderen hebben helemaal niets meer, daarom moeten we juist voor hen zorgen.' In maart 1944 moest het hele gezin Birnbaum op transport naar Bergen-Belsen, een kamp waar vele duizenden gevangenen door honger en ziektes overleden. Ook daar ontfermden ze zich al snel over de kinderen die door de kampleiding geen betere behandeling kregen dan de volwassen gevangenen. Omdat veel volwassenen stierven, raakten kinderen hun ouders kwijt. Ook in deze hel beschermden de Birnbaums kleine kinderen zo goed als ze konden. In april 1944 werden de gevangenen uit Bergen-Belsen op verschillende treinen gezet. De trein met de Birnbaums, werd in Tröbitz door de Russen bevrijd. In Nederland moesten ze de weeskinderen die ze op hun reis hadden meegenomen afstaan, maar al snel kwamen er nieuwe weeskinderen onder hun hoede. Toen ze uiteindelijk in Bussum een huis toegewezen kregen, werd ook dat een thuis voor veel kinderen die na de oorlog hun ouders niet meer terugzagen. Met hun zes kinderen en tientallen weeskinderen woonden ze als 'gezin' tot de jaren '50 in Bussum. Toen vertrokken ze naar Israël, waar ze tot ver in de jaren '80 leefden. Alle kinderen Birnbaum leven nog en zijn in de documentaire te zien. Ook twee opvangkinderen vertellen hun verhaal.
NOS Documentaire Nationale Herdenking >
