Confronterende film over de impact van adoptie in het leven van André van der Toorn. Een leven lang het gevoel te hebben niet goed genoeg te zijn en er niet bij te horen.
Confronterende film over de impact van adoptie in het leven van André van der Toorn. Een leven lang het gevoel te hebben niet goed genoeg te zijn, er niet bij te horen en altijd onzeker te zijn. Door intieme interviews met André en een aantal van zijn dierbaren, wordt het effect van adoptie op een mensenleven pijnlijk voelbaar. Televisiepresentator André van der Toorn werd een paar dagen na zijn geboorte bij zijn moeder weggehaald en naar een kindertehuis in Athene gebracht. Daar werd hij ter adoptie aangeboden aan Nederlandse ouders, net als honderden andere kinderen in de periode 1957-1975. Alle adoptieouders moesten voldoen aan dezelfde strikte eisen, met name op financieel en intellectueel vlak. Op die manier werd gegarandeerd dat de Griekse kindjes allemaal in welvaart zouden opgroeien, iets wat hun Griekse moeders niet konden bieden. André is zijn biologische moeder gaan zoeken, maar veel rust gaf hem dat niet. Om definitief af te rekenen met de worstelingen in zijn leven, besloot hij deze documentaire te maken. In de film komen de Nederlandse adoptiemoeder van André, zijn Griekse moeder en kinderen uit het Griekse tehuis aan het woord. Allemaal worstelen ze op hun eigen manier met de adoptie en vertellen daar buitengewoon openhartig over.
Mijn naam was Kostas >