Den Haag stuurde honderdtwintigduizend militairen naar Indonesië om de nationalistische opstand neer te slaan. Coen Verbraak spreekt veertien Indië-veteranen die pas na 70 jaar hun verhaal doen.
Het is augustus 1945. Met de capitulatie van Japan komt er een einde aan de Tweede Wereldoorlog. En dus ook aan de Japanse bezetting van Nederlands-Indië, die drieënhalf jaar heeft geduurd. Nederland wil zijn kolonie het liefst zo snel mogelijk weer gaan besturen, zoals het al bijna vierhonderd jaar heeft gedaan. Maar daar denken de Indonesiërs heel anders over. Twee dagen na de Japanse overgave roept Soekarno de onafhankelijke Republiek Indonesië uit. Dat laat Nederland niet op zich zitten. In de vier jaar die volgen, stuurt Den Haag honderdtwintigduizend militairen - zowel dienstplichtigen als oorlogsvrijwilligers - naar de Oost om de Indonesische nationalistische opstand neer te slaan. 'Politionele acties' worden ze verhullend genoemd. Maar het is niets minder dan een echte oorlog. Het wordt de grootste Nederlandse overzeese gevechtsoperatie ooit, die in vier jaar tijd ruim honderdduizend Indonesiërs en meer dan zesduizend Nederlandse militairen het leven zal kosten. De meeste Indië-veteranen die het overleefden, vertelden de buitenwereld nooit over wat ze in Indië meemaakten. Het merendeel hield 70 jaar lang z'n mond, zelfs tegenover hun dierbaren. In 'Onze jongens op Java', de vierdelige serie die journalist en historicus Coen Verbraak voor BNNVARA maakte, vertellen veertien van hen alsnog hun verhaal. Onder wie ook Joop Hueting, die in 1969 als eerste melding maakte van oorlogsmisdaden die Nederlanders hadden begaan. Het was het laatste interview met Hueting; hij overleed in november 2018.
Onze jongens op Java >
