Het gebruik van rubbergranulaat van oude autobanden in kunstgrasvelden is mogelijk milieuvervuilend. Wie zijn er verantwoordelijk? Hoe gaan de gemeenten en de bandenbranche hiermee om?
Het gebruik van rubbergranulaat van oude autobanden in kunstgrasvelden is mogelijk milieuvervuilend. Er komen stoffen uit het granulaat vrij die in bodem en water terecht kunnen komen, waaronder zink en minerale oliën. In het afgelopen jaar besteedde Zembla twee maal aandacht aan de mogelijke gezondheidsrisico's van het rubbergranulaat. Mede naar aanleiding van die uitzendingen deed het RIVM (Rijkinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) nader onderzoek naar het rubbergranulaat. Dat nam de discussie over de gezondheidsrisico's niet helemaal weg, maar het RIVM wees er ook op dat er milieurisico's aan het gebruik van het rubbergranulaat kleven. Veel eerder al, in 2007, heeft het RIVM hier ook al op gewezen. In ons land liggen inmiddels enkele duizenden velden met rubbergranulaat. Iedere zomer worden tientallen van die velden gerenoveerd. Zembla onderzocht of er onder die kunstgrasvelden inderdaad bodemverontreiniging is opgetreden. Dit voorjaar brachten de vier grote steden en brancheorganisatie BSNC een onderzoeksrapport uit, waaruit blijkt dat veel van de rubberkorrels die op de kunstgrasmatten liggen, verspreid raken in de omgeving. Wat betekent deze verspreiding van het rubber voor bodem en water? Zembla onderzoekt: Wie zijn er verantwoordelijk voor de mogelijke milieuschade en hoe gaan de gemeenten, de bandenbranche en de aannemers die kunstgrasvelden aanleggen hiermee om?
ZEMBLA >
