ZEMBLA

Er zijn ernstige zieke psychiatrische patiënten waar de GGZ zich geen raad mee lijkt te weten. Zembla onderzoekt hoe dat kan.

Martijn is twintig jaar en zwaar psychotisch: hij is een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving. Zijn moeder is radeloos en wil dat Martijn gedwongen wordt opgenomen in een GGZ-kliniek, maar de GGZ vindt de situatie niet ernstig genoeg. Bovendien wil de GGZ psychiatrische patiënten tegenwoordig zo veel mogelijk ambulant behandelen, oftewel thuis. En ook al wordt Martijn thuis begeleid door een GGZ-team, het gaat van kwaad tot erger. 'En dan is de realiteit dat iedereen met de handen in het haar zit,' zegt GGnet-bestuurder Kees Lemke in Zembla. 'Je ziet dat als er meerdere problemen op elkaar gestapeld worden, de standaardbehandeling niet werkt. De GGZ levert nog onvoldoende maatwerk,' aldus Lemke. Hoogleraar Jim van Os, hoofd van de afdeling psychiatrie van het Universitair Medisch Centrum Maastricht, voegt daar in Zembla aan toe: 'Ik denk dat best gezegd mag worden dat het huidige model van GGZ doelmatig failliet is.' Van Os bepleit, samen met vier andere wetenschappers, een rigoureuze verandering van de GGZ. Volgens hem moeten de bestaande GGZ-instellingen worden afgebouwd. In plaats daarvan krijgt iedere woonwijk een laagdrempelige GGZ-voorziening. Daar staan deskundigen dag en nacht klaar om patiënten, thuis, direct als dat nodig is, psychiatrische zorg te verlenen. Als Martijn uiteindelijk gedwongen is opgenomen en in de kliniek zit, is zijn moeder opgelucht. Maar dat blijkt een illusie: de kliniek heeft niet de kennis om Martijns autisme en zijn middelengebruik aan te pakken en ondertussen gaat het in de GGZ-kliniek helemaal mis met Martijn. Hij belandt van de ene in de andere crisis, vliegt psychiaters aan en zit regelmatig bont en blauw in de isoleercel. Martijn is één van de vele ernstig zieke psychiatrische patiënten waar de GGZ zich geen raad mee lijkt te weten. Zembla onderzoekt hoe dat kan.